Zdziwienie wiewiórki

Widziałam spacer z pieskiem, co Pana wyprowadził,

kałużę, która wiernie dziecka twarz odbijała,

cierpliwość ławki, gdy ktoś na niej swą nielekkość posadził

i zdziwienie wiewiórki, które w dziupli schowała.

Widziałam miłość płynącą między łabędziami,

chleba okruchy, co wdzięcznie gołębie karmiły,

rozchwiany bieg kasztana pod dziewczynki nogami

i laskę staruszka, której smutki dźwigane ciążyły.

Widziałam ukłon krzewów, kiedy Pani obok przechodziła,

uśmiech wiatru, co odważnie jej suknię rozwiewał,

w tym porywie sukienka wszystkie nutki zgubiła,

ptak je złapał, poskładał i piosenkę zaśpiewał.

Poczułam jak szum liści tuli mnie kolorami.

Jeden spadł na ramiona, dobrze mu tam było.

Widziałam uścisk dłoni splecionych szeptami

i jesienną nadzieją, w której życie tętniło.